Wodan Schrijft

En jawel, het is gekomen, het moment is er, ik ga gaan snowboarden. Ik ben ooit één keer gaan skieën, en ik vond er niets aan. Plus dan ook nog het feit dat de snowboarders de ganse piste naar de haaien hielpen, het kwam er nog eens bij!! Ik stak het daarop dat mijn ski-kunsten zich beperkten tot het rechtstaan op een vlakke ondergrond en het omvallen op elke ondergrond, anders dan die vlakke. Die ellendige snowboarders toch! Awel, ik ben er nu ondertussen zelf eentje van en ik kan me dus de vraag stellen, 'Berokkenen wij de piste schade?'. Ik zou het op de moment niet weten. Stel dat het effectief zo zou zijn, ik zou het snappen dat ik gemeden wordt! Ik zou het snappen dat ik één van die ellendelingen ben die de pistes serieus wat schade toebrengt. Ga ik er mij ook maar iets van aantrekken, ik denk het niet...

Ik ben effe op vakantie. Tot later!

Wodan

Een tijdje geleden was er een sublieme reeks op Canvas, Kijk eens op de Doos. Hier werd er telkens naar een clue gewerkt dat de oplossing zich telkens op de doos bevond, vandaar de titel.
Nu, ik heb daar zo mijn eigen gedacht over. Ik heb ondertussen in mijn 31-jarig bestaan al heel wat dozen gezien en sommige zelfs interessant genoeg gevonden om wat langer te bekijken. Maar de oplossing is daar dus niet steeds te vinden.
Volgens mij ligt de oplossing in de hoeken. Welke hoeken maakt niet uit. Gewoon, alle hoeken die je kunt tegenkomen. Of je nu gewoon in je eigen huis wat rondkijkt of je bevindt je op de plaatselijke luchthaven, altijd is wel iets te vinden in de hoeken. Of het altijd de oplossing is voor het de vraag of het probleem waarmee je op dat moment rondloopt, dat is een andere kwestie. Het komt er – volgens mij – op aan van de juiste vragen met de juiste hoeken te combineren. Zo kan het zijn dat je een hoek vindt met een oplossing erin, maar een oplossing die momenteel voor jou totaal niets kan bijbrengen. Hou deze oplossing zeker bij. De kans is groot dat deze nog van pas kan komen bij een probleem dat zich nog moet stellen.
Omgekeerd is een stuk moeilijker. Als je tijdelijk met een probleem opgezadeld zit, kan het zijn dat je gedurende een ganse periode niet dé hoek tegenkomt die jouw oplossing bevat. Deze combinatie is niet zo evident. Nu komt het erop aan van – in de mate van het mogelijke uiteraard – je probleem voor een tijdje aan de kant te schuiven. Stel, je hebt dringend een brood nodig. Je kijkt in alle hoeken van je omgeving, en geen brood te vinden. Het beste dat je dan kan doen, is gewoon je nood aan brood negeren. Wat vind je echter wel in een hoek, een paar munten, samen ongeveer goed voor 2 EUR. Tegelijkertijd met het vinden van deze som geld, besef je dat je op dit moment totaal geen geld meer hebt. Dus, je zou ook geen geld meer gehad hebben om brood te kopen, aangezien je het niet in één van de hoeken vond.
Conclusie, je kunt dus brood gaan kopen. De oplossing van het probleem lag dus niet rechtstreeks in een hoek, maar wel de oplossing voor een probleem gelinkt aan het oorspronkelijke probleem.

Dit laatste is mij dus onlangs overkomen, sindsdien is geen enkele hoek meer zonder oplossingen voor mij!

Wodan

Ben dan toch tot een eenvoudig, maar toch wel schoon logo gekomen. En wel het volgende:

En wat vind je d'rvan?

Wodan

Wat gebeurt er wanneer je teveel drank in een drankenkast steekt?
De drankenkast - laat ik ze gewoon 'kast' noemen vanaf nu - begint dan vreemde dingen te vertonen. Bij de minste gelegenheid kraakt ze alsof ze haar laatste zucht uitstoot, de planken buigen door alsof ze pure levensmoeheid uitstraalt. De kast verliest ook al haar allure, aangezien de aandacht dan nog enkel uitgaat naar de overdreven hoeveelheid drank. De kast dreigt ermee haar deuren voorgoed dicht te houden door haar scharnieren te buigen. Kortom, een overladen drankenkast is niet mooi om zien...

Van 't weekend heb ik me als deze kast gevoeld!!

Wodan

Op de flank van de berg, zo net boven de boomgrens, zat hij, de Verschrikkelijke Sneeuwman. Hijzelf verkoos de naam 'Yeti'. Geef toe, deze is minder schrikwekkend dan Verschrikkelijke Sneeuwman. In tegenstelling tot de legende die al jaren de ronde doet, leeft Yeti niet alleen. Hij leeft er samen met zijn vrouw Yanta en de klein Verschrikkelijke Sneeuwmannen, Yotu en Yitei. Zijn soort leeft schijnbaar per gezin samen, elk op een flank van een berg, ver in het Oeralgebergte.
Zoals elke Sneeuwman, beschikt ook Yeti over de nodige portie vacht. Deze vacht, die tijdens de winter immens toeneemt, moet dan ook elk voorjaar uitgedund en verzorgd worden. En daarvoor bestaat er onder zijn soort één enkele Verschrikkelijke Snijer Sneeuwman. In onze taal zou je deze gerust kunnen vergelijken met de eigenaar van een hondenkapsalon. Zijn naam - die er eigenlijk niet zoveel toe doet voor de verdere gang van zaken - was Yopai.
Ondertussen was het dus voorjaar geworden, en Yeti moest weer met gans het gezin die ellenlange afdaling maken naar het dal waar Yopai, de Snijer woonde. Het ging hier over een afdaling van om en bij de vier dagen, om dan dezelfde weg nog eens terug af te leggen naar boven.
Elk jaar opnieuw was Yeti bezig in deze tijd van het jaar met ideeën te bedenken die deze tocht konden versnellen. Nog niets had gewerkt. Maar dit jaar moest en zou hij iets vinden. Hij werd er namelijk ook niet jonger op en de laatste tijd had hij iets teveel genot beleefd aan het verorberen van wat hij altijd de 'Yeti-fanclub' noemde. Deze fanclub bestaat uit mensen, mensen die op jacht komen om als eerste een Verschrikkelijke Sneeuwman mee naar hun dorpen te nemen. Maar Yeti had zich tot nu toe altijd goed kunnen verdedigen, en als hij ze invroor werden het nog lekkere snacks ook, had hij gemerkt. Maar ook de toename in zijn gewicht had hij gemerkt en dat baarde hem toch zorgen wanneer hij dacht over de lange tocht naar de Snijer.
Na lang piekeren en uitproberen van ideeën, keek Yeti gefrustreerd om zich heen en zag plots de dakbedekking van hun huis. Dit waren langwerpige, platte leien die zijdelings over elkaar ervoor zorgden dat hun huis droog bleef. Plots kreeg hij een idee! Hij had nog enkele van die leien in reserve liggen en bedacht zich plots dat die dingen altijd goed vastgelegd moesten worden in de sneeuw, want anders gleden ze spontaan weg, ver weg naar beneden.
'Als ik er nu eens voor zou zorgen dat ik hierop kon blijven staan!?'. Dat idee bracht een immense glimlach op zijn gezicht en hij ging onmiddellijk aan het werk. De gesp van zijn houthakkersgordel deed dienst als bevestiging voor zijn voeten.
Hij zocht een zachte helling uit en gaf zijn idee een eerste poging. Hij viel zowat onmiddellijk, maar had toch het vreemde gevoel dat dit ergens zou moeten lukken. Na ettelijke pogingen, samengaand met hetzelfde aantal kneuzingen, slaagde hij erin om een eerste helling vlotjes naar beneden te glijden.
Hij liep terug naar boven om zijn vrouw en kinderen erbij te halen. 'Kijk!!', riep hij, 'Kijk dan!!'. Zijn vrouw en kinderen vonden het idee zo leuk dat ze onmiddellijk ook hun eigen versie van wat ze ondertussen al 'Het Snowboard' noemden te bouwen.
Binnen de kortste keren gleden ze samen de helling af en oefenden ze hun technieken van het betere bochtenwerk, aangezien zij net boven de boomgrens woonden en de Snijer eronder leek dit hun geen overbodige luxe, die technieken.
Na enkele dagen waren ze er allemaal klaar voor, en begonnen ze hun tocht naar beneden, naar de Snijer. In plaats van vier dagen, deden ze er een halve dag over en was het nog leuk ook!!
Nu nog een idee verzinnen dat hun makkelijker terug naar boven kon brengen...

Van de week voor de eerste keer gaan snowboarden, en het bleek nog vrij aardig te lukken ook! Het stuk over de kneuzingen in het verhaal hierboven, is jammer genoeg ook waar, maar ergens lijk ik dat niet zo erg te vinden. Zeker niet als ik het vergelijk met het afglijden van die berg!!

Misschien dat er nog wel een vervolg komt op dit verhaal, over hoe de Yeti terug naar boven kan, maar dan ga ik eerst moeten zien hoe ik het er van af breng op de sleeplift met een snowboard, binnen een paar weken in Oostenrijk!!

Wodan

Vanavond was het weer zover. Een echt steekspel onder ridders. Niet zo maar ridders, neen ridders van de Orde der Groten, een orde erkend door menig andere ordes als groots.
Ikzelf had ervoor gekozen om mijn paard - een Arabische volbloed gewonnen in een vorig steekspel - te bestijgen met de lans die onze familie groot had gemaakt. Deze lans, voorzien van een diamanten ring aan de punt, werd gedragen door al mijn voorvaderen.

Mijn tegenstander bleek een vroegere pupil van mij te zijn. Een leerlinge die haar ervaring op dergelijk korte termijn opgebouwd had, dat menig ridder terugdeinsde wanneer hij werd uitgedaagd. Een leerling van wie ikzelf reeds vaak van verloren had. Een leerlinge die op enkele jaren tijd hoger stond dan mezelf in de Orde der Groten.

De wedstrijd begon, het publiek juichte ons toe, maar we konden de belofte niet waarmaken. Dit zou geen spectakel worden, toch zeker niet het spectakel waar menig toeschouwer een goudstuk voor had neergeteld om erbij te kunnen zijn.

Het steekspel eindigde in een draw, een 6-6 gelijk... Geen winnaar, geen verliezer... Het publiek had anders verwacht, maar wij - de twee ridders op het terrein - vonden het een mooie uitslag, een terechte uitslag. Zeker terecht gezien het kwalitatief veel mindere steekspel...

Soms kan een gelijkspel in het poolen toch nog een mooi verhaal worden!

Wodan

Stel je voor. Je zit aan de oever van de Schelde, en je besluit plots van een vis te vangen. Uiteraard ben je nergens op voorzien. Je draagt geen vislijn mee, geen net, laat staan je rubberen laarzen. Maar toch, er is iets binnenin dat zegt: 'Ik wil en zal een vis vangen!'.
Nu, wat je dan kan doen is het volgende.
Je laat je rustig het water in zakken. Eerst effe wennen aan de kou door bij je enkels te pauzeren en te acclimatiseren, om dan volledig tot aan je nek het water in te gaan. Dan zwem je naar een plek, liefst rustig en afgelegen van boten en ander voorbij varende voorwerpen. Bij voorkeur aan de rand van een struikje riviergewassen.
Wanneer je deze plek gevonden hebt, laat je rustig je hoofd onder water zakken, je went even aan het feit dat ademen moeilijk verloopt - maar schijnbaar niet onmogelijk is - en je kijkt rond... Je kijkt rond tot je de vis ziet die je wel graag had gevangen.
Je zoekt oogcontact met deze vis en probeert een blijk van vriendschap uit te stralen, zodat de vis je volledig opneemt in zijn omgeving. Dan begin je rustig een gesprek, iets dat beiden aanspreekt, zowel jezelf als de vis... koraalduiken eventueel? Koraalduiken blijkt een goed onderwerp, en de vis is zijn angst voor het onbekende kwijt. Hij nadert je tot vlak voor je neus.
Met een simpel handgebaar kan je dan de vis vangen, alvoor hij er erg in heeft.

Maar, eerlijk is eerlijk... volgende keer als ik aan de Schelde ga zitten, neem ik dus wel mijn vislijn mee, stel dat ik weer zo een idee zou krijgen. 't Gaat een stuk makkelijker gaan volgens mij!!

Wodan

Enkel gewapend met stok en vuisten, trok Wodan door de woeste velden van het Engelse platteland. De plundertochten waren moeizaam verlopen, en de buit was schaars tot nu toe. Maar in de verte hoorde hij dorpelingen zingen en roepen. Met zijn hand boven zijn ogen, om het zonlicht af te blokken, keek hij naar de dansende menigte vanop grote afstand. 'Het moet de oogst zijn die goed gelukt is', dacht hij bij zichzelf. 'En als de oogst goed gelukt is, valt er ook altijd wel wat te rapen voor een plunderende viking, zoals ikzelf!'.
Die gedachte hielp hem de dag goed te beginnen, zo vroeg in de ochtend. Hij vergat weer even de ellende en ergernis die hij gekend had de afgelopen dagen, en stapte vol overtuiging richting de menigte.
Al gauw zagen de dorpelingen Wodan naderen met een gemene glimlach op zijn mond geschilderd, waaruit duidelijk af te lezen viel wat zijn plannen waren. 'Hij komt ons overvallen!!', riepen de dorpskinderen. Ondanks het feit dat Wodan in zijn eentje was, ontstond er toch paniek in het dorp. Mensen liepen door mekaar, op zoek naar de eerste de beste schuilplaats.
Plots stond ze daar, een oude dame, voorovergebogen, maar toch nog steeds omhoog kijkend. Starend in de ogen van Wodan, hefte zij haar hand en gebood Wodan te stoppen. Wodan was in de war, keek het vrouwtje aan en stopte. 'Ergernis en frustratie zult gij ondergaan, ergernis en frustratie!!'. Wodan hoorde deze woorden, en voor ze goed en wel aangekomen waren kreeg hij een slag in de rug. De dorpelingen hadden van zijn moment van verwarring gebruik gemaakt om hem langs achter te besluipen en neer te halen.
Hij viel op de grond en werd volledig ontdaan van al zijn bezittingen. Net het omgekeerde van wat zijn plannen waren toen hij nog vol goede moed het dorp binnenstormde.
'Ergernis en frustratie...'. Dat waren de woorden die steeds door zijn hoofd gingen. 'Ergernis en frustratie...'! Bij elke slag die hij kreeg leek het wel alsof het volume van de woorden toenam, totdat het ondraaglijk werd en hij het bewustzijn verloor.
Waarschijnlijk enkele uren later werd Wodan wakker, verlaten in een beek, met enkel nog zijn hoofd op het droge. Al zijn goede moed en bezittingen waren geroofd, zijn hoofd vol met bloed.
'Ergernis en frustratie...', dat kon hij zich nog herinneren van het hele gebeuren. Bij het denken aan deze woorden, dacht hij dat dit inderdaad een goede omschrijving was geweest van hoe zijn dag eruit gezien had. Toch zette hij zich recht, wreef het bloed en zijn haar uit zijn ogen en keek naar de horizon die hem beloftevol terug aankeek. 'Morgen plunder ik ze volledig leeg...', dacht hij bij zichzelf, en hij kreeg weer terug die gemene glimlach op zijn gezicht, de glimlach waarmee hij enkele uren voordien nog vol goede moed zijn plundertocht tegemoet ging...

Stel dat ik mijn dag zou moeten gieten in een droom,dan zou dit zo ongeveer het verhaal kunnen zijn dat typerend is voor deze dag!

Wat een mens al niet allemaal denkt in de auto, op weg naar huis!!

Wodan

Ik ben schijnbaar gezwicht, het bloggerswezen heeft me te pakken gekregen! Ik ben er nochtans in geslaagd van er lange tijd voor te vluchten, maar plots stond het daar voor mij, en keek het mij recht in de ogen: Je zal dingen neerschrijven, dat zei het terwijl de hete adem uit zijn bek tot rook herleid werd door de kilte van de nacht!

Met andere woorden... eindelijk een plek gevonden waar freaky gedachten hun vrije weg kunnen gaan, en misschien nog wel iemand aanspreken, wie weet!

Wodan