Wodan Schrijft

Stel je voor. Je zit aan de oever van de Schelde, en je besluit plots van een vis te vangen. Uiteraard ben je nergens op voorzien. Je draagt geen vislijn mee, geen net, laat staan je rubberen laarzen. Maar toch, er is iets binnenin dat zegt: 'Ik wil en zal een vis vangen!'.
Nu, wat je dan kan doen is het volgende.
Je laat je rustig het water in zakken. Eerst effe wennen aan de kou door bij je enkels te pauzeren en te acclimatiseren, om dan volledig tot aan je nek het water in te gaan. Dan zwem je naar een plek, liefst rustig en afgelegen van boten en ander voorbij varende voorwerpen. Bij voorkeur aan de rand van een struikje riviergewassen.
Wanneer je deze plek gevonden hebt, laat je rustig je hoofd onder water zakken, je went even aan het feit dat ademen moeilijk verloopt - maar schijnbaar niet onmogelijk is - en je kijkt rond... Je kijkt rond tot je de vis ziet die je wel graag had gevangen.
Je zoekt oogcontact met deze vis en probeert een blijk van vriendschap uit te stralen, zodat de vis je volledig opneemt in zijn omgeving. Dan begin je rustig een gesprek, iets dat beiden aanspreekt, zowel jezelf als de vis... koraalduiken eventueel? Koraalduiken blijkt een goed onderwerp, en de vis is zijn angst voor het onbekende kwijt. Hij nadert je tot vlak voor je neus.
Met een simpel handgebaar kan je dan de vis vangen, alvoor hij er erg in heeft.

Maar, eerlijk is eerlijk... volgende keer als ik aan de Schelde ga zitten, neem ik dus wel mijn vislijn mee, stel dat ik weer zo een idee zou krijgen. 't Gaat een stuk makkelijker gaan volgens mij!!

Wodan