Wodan Schrijft

Op de flank van de berg, zo net boven de boomgrens, zat hij, de Verschrikkelijke Sneeuwman. Hijzelf verkoos de naam 'Yeti'. Geef toe, deze is minder schrikwekkend dan Verschrikkelijke Sneeuwman. In tegenstelling tot de legende die al jaren de ronde doet, leeft Yeti niet alleen. Hij leeft er samen met zijn vrouw Yanta en de klein Verschrikkelijke Sneeuwmannen, Yotu en Yitei. Zijn soort leeft schijnbaar per gezin samen, elk op een flank van een berg, ver in het Oeralgebergte.
Zoals elke Sneeuwman, beschikt ook Yeti over de nodige portie vacht. Deze vacht, die tijdens de winter immens toeneemt, moet dan ook elk voorjaar uitgedund en verzorgd worden. En daarvoor bestaat er onder zijn soort één enkele Verschrikkelijke Snijer Sneeuwman. In onze taal zou je deze gerust kunnen vergelijken met de eigenaar van een hondenkapsalon. Zijn naam - die er eigenlijk niet zoveel toe doet voor de verdere gang van zaken - was Yopai.
Ondertussen was het dus voorjaar geworden, en Yeti moest weer met gans het gezin die ellenlange afdaling maken naar het dal waar Yopai, de Snijer woonde. Het ging hier over een afdaling van om en bij de vier dagen, om dan dezelfde weg nog eens terug af te leggen naar boven.
Elk jaar opnieuw was Yeti bezig in deze tijd van het jaar met ideeën te bedenken die deze tocht konden versnellen. Nog niets had gewerkt. Maar dit jaar moest en zou hij iets vinden. Hij werd er namelijk ook niet jonger op en de laatste tijd had hij iets teveel genot beleefd aan het verorberen van wat hij altijd de 'Yeti-fanclub' noemde. Deze fanclub bestaat uit mensen, mensen die op jacht komen om als eerste een Verschrikkelijke Sneeuwman mee naar hun dorpen te nemen. Maar Yeti had zich tot nu toe altijd goed kunnen verdedigen, en als hij ze invroor werden het nog lekkere snacks ook, had hij gemerkt. Maar ook de toename in zijn gewicht had hij gemerkt en dat baarde hem toch zorgen wanneer hij dacht over de lange tocht naar de Snijer.
Na lang piekeren en uitproberen van ideeën, keek Yeti gefrustreerd om zich heen en zag plots de dakbedekking van hun huis. Dit waren langwerpige, platte leien die zijdelings over elkaar ervoor zorgden dat hun huis droog bleef. Plots kreeg hij een idee! Hij had nog enkele van die leien in reserve liggen en bedacht zich plots dat die dingen altijd goed vastgelegd moesten worden in de sneeuw, want anders gleden ze spontaan weg, ver weg naar beneden.
'Als ik er nu eens voor zou zorgen dat ik hierop kon blijven staan!?'. Dat idee bracht een immense glimlach op zijn gezicht en hij ging onmiddellijk aan het werk. De gesp van zijn houthakkersgordel deed dienst als bevestiging voor zijn voeten.
Hij zocht een zachte helling uit en gaf zijn idee een eerste poging. Hij viel zowat onmiddellijk, maar had toch het vreemde gevoel dat dit ergens zou moeten lukken. Na ettelijke pogingen, samengaand met hetzelfde aantal kneuzingen, slaagde hij erin om een eerste helling vlotjes naar beneden te glijden.
Hij liep terug naar boven om zijn vrouw en kinderen erbij te halen. 'Kijk!!', riep hij, 'Kijk dan!!'. Zijn vrouw en kinderen vonden het idee zo leuk dat ze onmiddellijk ook hun eigen versie van wat ze ondertussen al 'Het Snowboard' noemden te bouwen.
Binnen de kortste keren gleden ze samen de helling af en oefenden ze hun technieken van het betere bochtenwerk, aangezien zij net boven de boomgrens woonden en de Snijer eronder leek dit hun geen overbodige luxe, die technieken.
Na enkele dagen waren ze er allemaal klaar voor, en begonnen ze hun tocht naar beneden, naar de Snijer. In plaats van vier dagen, deden ze er een halve dag over en was het nog leuk ook!!
Nu nog een idee verzinnen dat hun makkelijker terug naar boven kon brengen...

Van de week voor de eerste keer gaan snowboarden, en het bleek nog vrij aardig te lukken ook! Het stuk over de kneuzingen in het verhaal hierboven, is jammer genoeg ook waar, maar ergens lijk ik dat niet zo erg te vinden. Zeker niet als ik het vergelijk met het afglijden van die berg!!

Misschien dat er nog wel een vervolg komt op dit verhaal, over hoe de Yeti terug naar boven kan, maar dan ga ik eerst moeten zien hoe ik het er van af breng op de sleeplift met een snowboard, binnen een paar weken in Oostenrijk!!

Wodan