Wodan Schrijft

Enkel gewapend met stok en vuisten, trok Wodan door de woeste velden van het Engelse platteland. De plundertochten waren moeizaam verlopen, en de buit was schaars tot nu toe. Maar in de verte hoorde hij dorpelingen zingen en roepen. Met zijn hand boven zijn ogen, om het zonlicht af te blokken, keek hij naar de dansende menigte vanop grote afstand. 'Het moet de oogst zijn die goed gelukt is', dacht hij bij zichzelf. 'En als de oogst goed gelukt is, valt er ook altijd wel wat te rapen voor een plunderende viking, zoals ikzelf!'.
Die gedachte hielp hem de dag goed te beginnen, zo vroeg in de ochtend. Hij vergat weer even de ellende en ergernis die hij gekend had de afgelopen dagen, en stapte vol overtuiging richting de menigte.
Al gauw zagen de dorpelingen Wodan naderen met een gemene glimlach op zijn mond geschilderd, waaruit duidelijk af te lezen viel wat zijn plannen waren. 'Hij komt ons overvallen!!', riepen de dorpskinderen. Ondanks het feit dat Wodan in zijn eentje was, ontstond er toch paniek in het dorp. Mensen liepen door mekaar, op zoek naar de eerste de beste schuilplaats.
Plots stond ze daar, een oude dame, voorovergebogen, maar toch nog steeds omhoog kijkend. Starend in de ogen van Wodan, hefte zij haar hand en gebood Wodan te stoppen. Wodan was in de war, keek het vrouwtje aan en stopte. 'Ergernis en frustratie zult gij ondergaan, ergernis en frustratie!!'. Wodan hoorde deze woorden, en voor ze goed en wel aangekomen waren kreeg hij een slag in de rug. De dorpelingen hadden van zijn moment van verwarring gebruik gemaakt om hem langs achter te besluipen en neer te halen.
Hij viel op de grond en werd volledig ontdaan van al zijn bezittingen. Net het omgekeerde van wat zijn plannen waren toen hij nog vol goede moed het dorp binnenstormde.
'Ergernis en frustratie...'. Dat waren de woorden die steeds door zijn hoofd gingen. 'Ergernis en frustratie...'! Bij elke slag die hij kreeg leek het wel alsof het volume van de woorden toenam, totdat het ondraaglijk werd en hij het bewustzijn verloor.
Waarschijnlijk enkele uren later werd Wodan wakker, verlaten in een beek, met enkel nog zijn hoofd op het droge. Al zijn goede moed en bezittingen waren geroofd, zijn hoofd vol met bloed.
'Ergernis en frustratie...', dat kon hij zich nog herinneren van het hele gebeuren. Bij het denken aan deze woorden, dacht hij dat dit inderdaad een goede omschrijving was geweest van hoe zijn dag eruit gezien had. Toch zette hij zich recht, wreef het bloed en zijn haar uit zijn ogen en keek naar de horizon die hem beloftevol terug aankeek. 'Morgen plunder ik ze volledig leeg...', dacht hij bij zichzelf, en hij kreeg weer terug die gemene glimlach op zijn gezicht, de glimlach waarmee hij enkele uren voordien nog vol goede moed zijn plundertocht tegemoet ging...

Stel dat ik mijn dag zou moeten gieten in een droom,dan zou dit zo ongeveer het verhaal kunnen zijn dat typerend is voor deze dag!

Wat een mens al niet allemaal denkt in de auto, op weg naar huis!!

Wodan